Καλή Χρονιά έμπιστοι μου...
Σε αυτή μου εδώ την εξομολόγηση, γιατί περί εξομολογήσεως πρόκειται, θα σας διηγηθώ πώς πέρασα το Ρεβεγιόν της Πρωτοχρονιάς, στην πόλη μου, το Κάστρο.
Είναι έθιμο να αλλάζουμε τον χρόνο οικογενειακώς, με ένα τεράστιο τραπέζι με πολλά φαγητά επάνω, μαγειρεμένα απο τις καλύτερες μαγείρισσες και μάγειρες όλου του βασιλείου -καθότι σας είπα πως η οικογένειά μου είναι εξαιρετικά προνομιούχα- ενώ όλο το σόι (να το πω απλά) είναι μαζεμένο και περιμένει την έλευση του Νέου Έτους. Εφέτο, εκτός απο το οτι είχαμε πολλές απώλειες όσον αφορά τον αριθμό των ατόμων που έπρεπε να παρευρεθούν, βγήκαν τα μαχαίρια στο τραπέζι με αποκορύφωμα μια ξιφομαχία ανάμεσα στον τρίτο μου εξάδελφο και τον μεγαλύτερο αδερφό μου. Πάλι καλά, την γλιτώσαμε μονάχα με μερικές γρατσουνιές...
Αργότερα, και μετά την κοπή της καθιερωμένης πίτας, ο καθένας μπορούσε να τραβήξει τον δρόμο του, έτσι και εγώ πήρα το πιστό δανεικό* μου άλογο, τον Μεγκανούλη, και ξεκινλησαμε να πηγαίνουμε πρός την Λέσχη, όταν ξαφνικά, στο πεζοδρόμιο αντίκρισα τον Δράκο να κάθεται μονάχος του, φορώντας καπελάκι απο party...
Πλησίασα σιγά-σιγά, και του μίλησα. Την ώρα και την στιγμή.
Έλαμψαν τα μάτια του και μόνος του αποφάσισε να έρθει μαζί μου, γιατί λέει δεν είχε κανέναν άλλον να περάσει την Πρωτοχρονιά, αφού όλοι του οι Δρακό-φιλοι ήταν κλεισμένοι σε κέντρα διασκέδασης με μουσική... εμ.. "μπουζούκια" .. Θα σας γελάσω σε τί αναφέρεται..
Μη μπορώντας να αρνηθώ, γιατί ήδη είχε πάρει θέση πλάι στο άλογό μου για να μας πλευρίσει ακολουθώντας μας, ξεκινήσαμε μια περιπλάνηση στα πέριξ της περιοχής μας. Στην αρχή δεν μιλούσαμε. Τι να πούμε άλλωστε?!.. Φτάνοντας κοντά στην Λέσχη, του είπα πως κάπου εδώ θα πρέπει να χωρίσουμε.. Γιατί δεν είναι μέρος αυτό για έναν Δράκο. ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ, γι' αυτόν τον Δράκο μαζί μου... Άσε που τα 67.985 είδη μπύρας που έχει η Λέσχη, θα μπορούσαν να είναι καταστροφικά για εκείνον.
Πλησίασα στην Λέσχη όταν ξαφνικά συνειδητοποίησα πως ήταν κλειστή. Καταράστηκα την μοίρα μου και συνέχισα για μία Πάμπ, που λογικά θα είχε ζωντανή Αναγεννησιακή μουσική για να μπει ευχάριστα ο Νέος Χρόνος. Φτάνοντας εκεί ο κόσμος έκανε ουρά μέχρι και 2 τετράγωνα παραπέρα. Δεν θέλησα να χρησιμοποιήσω την φήμη μου για να μπω πρώτο τραπέζι-VIP, και έτσι αποχώρησα ήρεμος, μα μες τα νεύρα.....
ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΩ ΤΗΝ ΒΡΑΔΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΔΡΑΚΟ....
Αυτό που με φουρκίζει περισσότερο μαζί του, είναι οτι όταν θέλει με συμπαθεί.. Έτσι και εκείνο το βράδυ, όταν επέστρεψα για να τον βρώ, είχε βρει (κλέψει καλύτερα) μια άμαξα, και είχε αγοράσει σοκολατούχο γάλα Στρουθοκαμήλου με καλαμπόκι που σκάει (στα ξένα είναι το Pop Corn νομίζω...), και με περίμενε με εκείνο το χαμόγελο της ικανοποίησης..
Το κρύο παρόλα αυτά ήταν ανυπόφορο, και έπιασα τον εαυτό μου πολλές φορές να νοσταλγώ τα 67 τζάκια μου στο κάστρο μας.. Αλλά, ας μην είμαι αχάριστος, ο Δράκος κατάφερε να δημιουργήσει μια πολύ φιλική ατμόσφαιρα, που βέβαια κράτησε μονάχα εκείνη την νύχτα αφού, εκ των προτέρων είμαστε αντίπαλοι στην αέναη μάχη για την καρδιά της Πουπουλένιας...
Γυρίσαμε αρκετά αργά σπίτια μας, και ο Δράκος την επόμενη θα έπρεπε να πάει στο Μαγεμένο Κορμό, για να δει τους δικούς του για δύο-τρεις μέρες.. Ομολογώ πώς θα μου λείψει, γιατί δεν έχω κανέναν να κοντράρω τώρα εδώ.. Και νιώθω αδύναμος, και βαρεμένος, αφού δεν κάνω τίποτα και όλο χαζεύω απαγορευμένα ταινιάκια των αυλικών μου στον προτζέκτορα.. Μιζέρια.....
Ένας για όλους, και όλοι για μένα..!
* όταν λέω δανεικό άλογο, δεν εννοώ πως δεν είναι δικό μου.. απλά δεν το αγόρασα! Αντίθετα... ήταν ο λόγος γνωριμίας μου με τον Δράκο. Ο Μεγκανούλης προοριζόταν για μεταφορικό μέσο του Δράκου (πού ακούστηκε αυτό!), αφού ο Δράκος "έκλεψε" το αυγό που ήταν μέσα ο Μεγκανούλης απο την μαμά του.... Η μεγαλοφυΐα μου όμως τον σταμάτησε, με αποτέλεσμα να σώσω το άλογο και να το κάνω δικό μου..
Δεν προσπαθεί να το κλέψει τώρα πια, γιατί του υποσχέθηκα πως κάποια στιγμή θα του το επιστρέψω, "είναι δανεικό", τον διαβεβαίωσα και εκείνος ηρέμησε....
Χα.. απο αυτή την πλευρά να κοιμάται!!!
